Dag 14: zaterdag 19 maart,  Sarchi - San José

Bij het opstaan om zes uur is het buiten nog bewolkt. Na het ontbijt rijden we om precies acht uur weg. Tot Nicoya rijden we dezelfde weg als we heen gekomen zijn. In deze plaats buigen we af naar het oosten en al spoedig zien we de natuur weer groener worden.

Het is bijna half tien als we stoppen bij de brug die door Taiwan aan Costa Rica geschonken is. Deze is tussen 2000 en 2002 bij Puerto Moreno gebouwd. Hierdoor konden de veerponten uit de vaart genomen worden en bespaart men een aanzienlijke reistijd.

Een half uurtje later maken we een koffiestop bij een restaurant naast een tankstation. Aan de overkant staat een grote Guanacasteboom.

Op de weg is het druk geworden omdat veel Costaricanen maandag t/m woensdag vrijgenomen hebben en zij de andere dagen vanwege Pasen vrij hebben. Vele mensen trekken naar de kust. Inhalen op de tweebaansweg is uitgesloten en daarom gaan we soms stapvoets achter als slakken kruipende vrachtauto’s de helling op.

Het is over enen als we de Pan American “snelweg” verlaten om over slingerende wegen  de centrale bergketen van Costa Rica over te steken.

Onderweg stoppen we in Sarchi, het is dan al twee uur, bij een enorme souvenierwinkel van de coöperatie van houtbewerkende bedrijfjes. We krijgen drie  kwartier de tijd maar hebben het na een half uurtje wel bekeken. We krijgen honger en de chauffeur verwijst ons naar een vlakbij gelegen restaurant. Alleen warme maaltijden zijn daar te krijgen en daar heeft niemand zin in. We keren om en gaan met de bus opzoek naar een Musanni-bakkerij. De heerlijk verse broodjes en het gekoelde vruchtensap doen ons goed.

We moeten nog zo’n 45 kilometer naar San José. We passeren het vliegveld en komen in de zaterdagmiddagdrukte van de grote stad tegen vieren aan bij hotel Europa, het vertrekpunt van onze reis. Dit keer hebben we een kamer met balkon en twee gemakkelijke stoeltjes. Doordat San José hoog gelegen is, is de temperatuur hier een stuk aangenamer dan we de laatste dagen gevoeld hebben, ik schat het nu op zo’n 25ºC. We gaan nog even samen de stad in, passen sandalen, kopen overhemden en nog wat ander klein spul. Bij Musanni drinken we een heerlijk kopje koffie voor ca. 30 eurocent!

Alex heeft een restaurant uitgezocht waar we gaan eten en om zeven uur verzamelen we bij de receptie voor het vertrek daarheen. We gaan naar het deel van de stad dat San Diego heet. Lopen is te ver en dus worden er 5 taxi’s aangehouden om ons na 10 minuten af te zetten voor het Jazz café. De taxirit is goedkoop, nog geen 2 euro. Het café heeft nog geen bezoekers want om 22.00 uur zal er een optreden zijn van Madonna. Voor die tijd moeten wij weer vertrokken zijn. Binnen zijn tegen de wand beelden geplaatst van beroemde musici die hier opgetreden hebben en op het podium is men druk bezig het licht en geluid in te regelen.

Er wordt een lange tafel geformeerd en vrij spoedig krijgen we, bijna allemaal tegelijk, ons bestelde gerecht. Tijdens het eten bedank ik namens de groep onze reisleider Alex voor zijn behulpzaamheid en vriendelijkheid en overhandig hem de enveloppe waarin de reisgenoten hun bijdrage hebben gestopt. Het eten smaakt goed.

Dag 15: zondag 20 maart,  San José – Miami – Amsterdam

De laatste dag breekt voor ons aan om kwart over zes. Voordat we naar het vliegveld gaan  zal Alex op deze rustige zondagmorgen met ons een wandeling door het centrum van San José maken. Het onbijt is nog kariger dan veertien dagen geleden, het fruit hebben ze weggelaten.

Om acht uur zijn we allen bij de receptie en gaan op pad. Alex, afgestudeerd in architectuur, laat ons verschillende regeringsgebouwen zoals het parlement en ministeries zien. Hij wijst ons op de vele monumenten (onderste foto) die in de diverse parken staan. De vroegere huizen van de rijke koffieboeren zijn bijna allemaal in één wijk gesitueerd. De koffie drinken we in het café van het Nationale Theater waar inmiddels de mensen binnen stromen voor een vioolconcert van Brahms o.l.v. Kuzumi. Vervolgens wil Alex nog naar een museum, maar daar is geen tijd meer voor indien we op tijd op het vliegveld willen zijn.

We halen nog wat broodjes en sap voor tussen de middag, wanneer we op het vliegveld moeten wachten voor vertrek, en geven zo de laatste Colons uit. Terug bij het hotel frissen we ons wat op, brengen de koffers naar de receptie en vertrekken om 12.00 uur met de bus.

Alex verloot onderweg het restant van de fooienpot ($ 17.-) met een kommetje uit Guanacaste. Anneke is de gelukkige. Na 20 minuten zijn we op het vliegveld. Wanneer de koffers van het dak van de bus af zijn nemen we afscheid van Alex en gaan de vertrekhal in waar honderden wachtenden in rijen staan opgesteld. Eerst moeten we vertrekbelasting betalen, $ 20,- pp, en sluiten achter in de rij aan.

Het duurt ongeveer een uur voordat we bij de incheckbalie aan de beurt zijn. In de tussentijd wordt je handbagage handmatig gecontroleerd. Vervolgens kunnen we ons opstellen in de rij voor de douane en gaan dan opzoek naar gate 4A. Het instappen staat gepland voor 14.20 uur maar wordt 25 minuten later. Een bus brengt ons naar het vliegtuig. Met een vertraging van uiteindelijk drie kwartier vliegen we, met een Boeing 737-800 van Martinair, om 15.50 uur richting Miami. Het toestel is tot de laatste plaats bezet. De stewardessen blijken niet in staat hun werk tijdig af te ronden, want tot vlak voor de landing zijn ze nog bezig met ophalen van plates met etensresten. Na 2 uur en  20 minuten, 19.07 uur plaatselijke tijd, landen we, maar het duurt even voordat een pier beschikbaar is. Weer een uitgebreide controle van de Amerikaanse douane voordat we direct kunnen boarden voor de aansluitende vlucht naar Amsterdam. Buiten is het 21ºC en onbewolkt.

Met een prachtig zicht op Miami vliegen we om 21.20 uur weg voor een vlucht van acht en een half uur.

Dag 16: maandag 21 maart, Amsterdam – Zwolle

Zo’n drie uur voor de landing komen steeds meer mensen in beweging. Tien uur, Nederlandse tijd, wordt het ontbijt geserveerd. Als we voor het landen de schoenen weer proberen aan te doen blijkt hoe dik onze voeten tijdens de vlucht geworden zijn! Om tien voor twaalf landen we op Schiphol en twintig minuten later staan we aan de pier.