Dag 8 : zondag 13 maart, Cano Negro -Rio Frio

We zijn nu een week op reis. Om 6 uur gaat de wektelefoon want om 7.30 uur vertrekken we naar Cano Negro om daar over de Rio Frio een boottocht te maken ($ 45,- pp incl drankjes en lunch).De zon schijnt weer volop en onder een overkapping nuttigen we ons ontbijt in de buitenlucht: 2 sneetjes geroosterd brood, roerei, warme rijst met bonen, jus, koffie en stukken ananas, papaya en mango. We krijgen onderhand wat gevoelige billen van het steeds weer op houten banken zitten. Maar door het prachtige weer en de mooie natuur zijn we dat snel vergeten.

Een kwartiertje later dan gepland rijden we weg. Vlak voor La Fortuna stapt een gids van Aventuras Arenal in de bus. Hij zal deze tocht leiden en is voorzien van kijker en telescoop. Hij gebruikt wel de geluidsinstallatie in de bus en vertelt wat we onderweg zien. Bij een brug stoppen we om te gaan kijken naar de “boomkippen”. Het blijken vele grote en kleine leguanen te zijn die zich, heerlijk gelegen in de zon, tegoed doen aan sappige bladeren zonder dat de mensen erbij kunnen komen. Terug bij de bus heeft José, onze chauffeur, een luiaard in een boom gezien. Door de verrekijkers en de telescoop is hij prachtig te zien.

We rijden verder tot een koffiestop. Het bakje warm water met koffiesmaak krijgen we gratis. Hier worden containers met de lunch en een koelbox met water en sap in de bus geladen. We moeten onze namen en paspoortnummers op een lijst invullen omdat we in het grensgebied met Nigaragua zijn beland. Na enkele kilometers komen we in Los Chiles, waar hoofdzakelijk Nigaruanen wonen, bij de oever van de Rio Frio. Hier liggen vele rondvaartboten klaar voor de toeristen. Wij gaan aan boord van de boot die voor onze groep gereserveerd is.

Langzaam gaan we stroomopwaarts en zien aan de beide oevers aan het water en de bomen capucijner- en brulapen, kaaimannen en leguanen. De groene zgn. Jezus Christus leguaan kan over het water lopen!  Verder zien we heel veel watervogels: slangenhalsvogel, groene reigers, grote ijsvogels, Tiger Herons, zowel de Kleine- als de Grote blauwe reiger,  aalscholvers etc..

Rond het middaguur leggen we ergens aan. Een tafel wordt opgesteld en daarop wordt de lunch klaar gezet (zie onderstaande foto). Onze gids deelt het eten uit: rijst, koolsalade ananas . Water of een sapje nemen we uit de koelkast. Gezeten op de grond of staand smaakt het eten ons best. De gids neemt ons een stukje over land mee en laat ons door zijn telescoop een nachtzwaluw zien.

Na een goed half uur schepen we ons weer in en varen met grote snelheid stroomafwaarts. We gaan voorbij Los Chiles en varen ca. 3 km verder tot we bij de grens van Nigaragua komen. Dat is enkel te zien aan een bord op de oever. Na het maken van een foto keren we met grote snelheid terug naar de bus. We rijden terug naar het gebouw waar we eerder koffie hadden gedronken. De koffie is nu aanmerkelijk beter en dat er toiletten zijn is voor de dames onder ons een grote opluchting. Even na twee uur begint de terugreis langs suikerrietplantages en een niet in werking zijnde suikerrietfabriek, ananasplantages en zeer uitgestrekte sinaasappelboomgaarden.

Aangekomen bij het hotel, even na half vier, kunnen we de Arenal bijna geheel zien. Tot 18.30 uur hebben we “vrij”. Wij gaan op het balkon wat zitten lezen.

Met de bus gaan we naar een restaurant dat gelegen is op de flanken van de Arenal. Daar aangekomen is het al donker; tegen zeven uur valt de duisternis hier snel in.  We hopen vanaf het terras van dit Steak House de gloeiende lavastromen te zien. Helaas, de bewolking is zover gezakt dat dit spektakel niet te zien is. Jammer. De door onze bestelde gerechten en het ijs smaken prima.

Dag 9 : maandag 14 maart, meer van Arenal – Liberia – Senderos de Buena Vista

Vandaag verlaten we het warme, vochtige en daardoor groene westelijke deel van het land. Doordat de wolken niet over de bergketen, die van het noordwesten tot in het zuidoosten door Costa Rica loopt, kunnen komen, valt tegen deze westelijke hellingen veel regen. Als we om 6.00 uur opstaan is het bewolkt terwijl de temperatuur heerlijk is. Even later begint het zachtjes te regenen. Om 7.00 uur moeten de koffers bij de bus staan zodat de chauffeur zich na het opladen nog kan douchen voor het geplande vertrek van 8.00 uur.

We rijden over een slingerende weg tussen groene hellingen en bossen. Na enige tijd passeren we de stuwdam waardoor het kunstmatige Arenalmeer  is ontstaan. In 1967 is men daarmee begonnen ter verbetering van de watervoorziening en bevordering van het toerisme. Het meer heeft nu een oppervlakte van 88 km² en is daarmee het grootste meer van midden Amerika.

Omstreeks 11.00 rijden we tussen Tilaran en Canãs en de groene omgeving maakt plaats voor een droge, dorre omgeving. Het gras is geel, sommige bomen hebben geen bladeren en alleen nog maar prachtige gele of paarse bloemen (de Cortessa bomen) of rose bloemen (Yos). We zijn nu in de streek die Guanacaste heet. In dit gebied groeit ook de typische Guanacaste boom, een boom met een korte dikke stam en een tientallen meter brede kruin met groene bladeren. We zien hier ook mangoplantages.

We stoppen in Liberia, waar het schroeiheet is, om in een supermarkt van Servicio Calidad inkopen te doen. Bij de komende overnachtingplaats is daar geen gelegenheid voor. We nemen veel water en sap, snoepjes en koekjes mee, zetten dat in de bus en lopen met elkaar naar een echte Costaricaanse kroeg die Alex ons wil laten beleven. Onderweg kopen we bij een straatkarretje gekoeld suikerrietsap. Het smaakt naar huishoudstroop.

In kroeg de Victory Bar is het druk. Een aantal aanwezigen maakt voor ons plaats zodat we bij elkaar kunnen zitten met achter onze rug opgestapelde kratten met lege flessen. De fietsen van de bezoekers staan ook binnen vanwege mogelijke diefstal! Twee dames werken in een keukentje van misschien twee vierkante meter. Op aanraden van Alex bestellen we een Mexicaans hapje, bestaande uit twee pannenkoekjes met daar tussen een stevige pastasaus en nemen daar Fresco bij. Het smaakt de meesten goed. Zowel binnen als buiten is het nog erg heet en we zijn blij als we rond half twee de koele bus in kunnen.

De tocht naar ons hotel duurt nog ongeveer 1,5 uur voor ongeveer 25 kilometer. De weg is n.l. niet geasfalteerd en daardoor stoffig met soms verraderlijke kuilen. Na een uurtje rijden we over een eenvoudige brug over de Colorado rivier(tje) en stoppen om wat rond te kijken. Om drie uur staan we voor de receptie van Senderos de Buena Vista en worden onthaald op een glas koel sinaasappelsap. De inschrijvingsprocedure duurt lang. Alex vertelt ons wat de prijzen van de activiteiten zijn waaraan we kunnen deelnemen Ook krijgen we een globaal plattegrondje van het uitgestrekte terrein. We brengen eerst onze koffers naar onze houten lodges, die twee grote bedden hebben en voorzien zijn van douche en toilet.

Terwijl Anneke wat op bed gaat rusten verken ik het omliggende terrein. Ik loop eerst naar het nabijgelegen uitkijkpunt, waar het nog flink heet is, en ga dan langs de receptie naar de slide. Dat is een door het bos aangelegde lange waterglijbaan waar je zittende op een autoband en met een valhelm op vanaf kunt om uiteindelijk in een bassin te plonsen. Lopende langs deze waterglijbaan zie ik de uitgang, zoals later bleek, van een grote hangbrug door de boomtoppen. Tot aan ellebooghoogte is deze aaneenschakeling  van hangbruggen aan beide zijde voorzien van dik gaas. Het geheel is met staalkabels opgehangen. Licht schommelend loop je van de ene naar de andere grote boom en heb je een mooi zicht in en op de boomtoppen. Al spoedig zie ik op ooghoogte enkele brulapen. Prachtig ze zo dichtbij gade te kunnen slaan. Wanneer je hun brullen beantwoordt gaan ze steeds luider brullen en komen dichterbij om te zien wie die indringer is. Na enige honderden meters besluit ik Anneke te gaan halen om mee te genieten van deze tocht. Op de terugweg sta ik oog in oog met een kleine neusbeer, die op enkele meters afstand en zeker 10 meter van de grond op een dikke tak ligt.

Samen met Anneke daarna de gehele tocht door de boomtoppen gelopen (foto onder). Ik schat de gehele lengte zeker 1 kilometer. Nu zagen we op een andere plaats een groep brulapen Op de terugweg lopen we samen nog naar het uitzichtpunt om, samen met vele anderen, de mooie zonsondergang te bekijken.

Het diner om 19.00 uur is een soort buffet met bescheiden keuze mogelijkheid en van de onderhand bekende samenstelling : koolsalade, koude bonen, sla en rijst, warme bonen met runder- en/of kippenvlees. Een klein bakje rijstepap is met de koffie het nagerecht. Ook zitten we weer op lange houten banken aan dito tafels.