Goed geslapen en een goed ontbijt. Het is buiten onbewolkt en vanuit het kamerraam hebben we de zon zien opkomen. Om 8.30 uur staan we buiten klaar voor de bus. Hebben jullie onze reisleider al gezien? O, daar komt hij met zijn eigen auto aanrijden. We vertrekken om 8.45 uur en rijden achter Bülent aan zodat hij zijn auto thuis kan parkeren. Als dat gebeurd is kunnen we beginnen met onze rondrit.

“Heeft iemand het reisprogramma bij zich? Dan kan ik even kijken wat we deze week gaan doen” was de eerste vraag waar de reisleider ons mee verraste. Zou hij zich niet voorbereid hebben op deze reis? De chauffeur, Ismael, heeft deze route nog niet eerder gereden, maar gelukkig kan Bülent hem, tussen de vele telefoontjes door, de weg wijzen.

De rit gaat vandaag in noord-westelijke richting door het Taurus gebergte naar Pamukkale. Een afstand van ongeveer 260 km waar we naar verwachting ca. 5 uur over zullen doen. Onze bus heeft n.l. niet zo’n grote trekkracht zodat we de steile hellingen niet harder kunnen beklimmen dan met 20 km per uur.  Aanvankelijk rijden we door dennenbossen , maar hoe hoger we komen des te kaler en droger wordt het landschap (zie foto). We passeren het hoogste punt van onze tocht: 1440 meter.

Onze reisleider geeft wat achtergrondinformatie over Turkije en de taal. De Turken komen oorspronkelijk uit centraal Azië en zwermden vandaar in diverse richtingen naar het westen uit. Ter plekke vermengde hun taal zich met die daar reeds in gebruikt was. Vandaar dat Fins en Hongaars aan het Turks verwant zijn. In het Turks komen ook veel Franse woorden voor en het alfabet kent 29 letters. Tot 1923 hanteerden ze nog het Arabisch schrift, maar Attatürk vond. in zijn streven naar een moderne Europese staat, dat ook het schrift aangepast diende te worden.

Ten opzichte van het Nederlands mist het Turks de q, w en x en hebben zij extra de ç (tsj), ĝ (maakt de voorgaande klinker langer en wordt zelf niet uitgesproken), ı (een i zonder puntje = uh), ö (eu), ş (sch), ü (u). De volgende letters worden anders uitgesproken: c (dju), e (è), g (gu), j (jiau), u (oe), v (w), y (yer). Zo nu kunnen we onderweg oefenen op al de onleesbare woorden.  

Om 10.30 uur een koffiestop bij Korkuteli. Daarna verder langs bergen met marmergroeven. Het marmer wordt eruit los gesneden met behulp van hoge waterdruk. Het geluid van de bus maakt de reisleider kennelijk slaperig want rond het middaguur is hij in slaap gesukkeld. De chauffeur volgt de borden naar Denizli en even na tweeën houden we een korte plaspauze bij een tankstation. Henk en ik lopen naar enkele fruitstalletjes langs de weg en maken er foto's. Dinizli is pas 100 jaar oud en heeft nu ca. 250.000 inwoners. Het is een echte textielstad met 1200 ateliers en het is dan ook niet verwonderlijk dat Almelo hun partnerstad is.

Bülent vertelt hoe je hier een flat bouwt. Je vormt met 30 anderen, die ook een huis willen bouwen, een coöperatie. Benoemt een bestuur, kiest een ontwerp, zoekt grond en een aannemer. Indien de partijen tot overeenstemming komen, betaalt ieder zo’n 500 euro per maand. De aannemer bouwt iedere maand voor het ontvangen geld een deel van de flat totdat het bouwwerk na zo'n 2 à 3 jaar klaar is. Een hypotheek zoals in Nederland kent men niet. Als de flat klaar is loten de deelnemers wie welk appartement krijgt. Huren kan in sommige steden ook. Voor een goed appartement betaal je tussen de 100 en 300 euro.  

Vlak voor Pamukkale gebruiken we om 14.00 uur de uitgebreide lunch. Deze is gelijk aan het diner, want de Turken eten twee maal per dag warm eten. Bülent geeft uitleg over de inhoud van de schalen.

In de verte zien we de vanuit de reisgidsen bekende kalksteenterrassen als een grote sneeuwberg al liggen. Na drie kwartier vertrekken we voor het laatste stukje. We maken een stop om de kalksteenterrassen op afstand te fotograferen. Allerlei vrouwen om ons heen die ons kaarten en kettingen willen verkopen. Een Turkse woordenvloed van Bülent zorgt ervoor dat ze vertrekken.

We klimmen met de bus met een grote boog om de kalksteenformaties heen en stoppen in de  zon bij de sarcofagen (dat betekent “steen eet vlees”) van de oude stad Hierapolis. Honderden zijn het er en allemaal indertijd leeggeplunderd. Iets hoger ligt de Via Dominicus, een brede straat, waarin de karrensporen nog zichtbaar zijn en een toegangspoort (foto rechts). Aan één kant van de straat is nog een zuilengalerij aanwezig.

We hebben nu 1½ uur de tijd, tot ca. 17.30 uur, om in het water van de kalksteenterrassen te lopen en naar het oude theater te klimmen. Samen met Bets en Wil lopen we rond en nemen foto’s. Het lopen op de kalksteenterrassen lokt ons niet zo, dus klimmen we naar het theater (foto onder).

Na enkele kilometers rijden arriveren we bij het 5-sterren Richmond hotel. Koffers naar de kamer en gelijk de zwemkleding aan. Er zijn twee binnenbaden, een groot buitenbad en een buitenbad met geneeskrachtig warm water. Die laatste twee bevallen ons prima. Met de ondergaande zon op de achtergrond drogen  we ons af. Het was een prachtige warme dag en we gaan ons opmaken voor het diner om 20.00 uur. Het restaurant is barstens vol toeristen. Ieder reisgezelschap heeft zijn eigen tafel met nationale vlag. Honderden mensen genieten van het buffet. Om 21.00 rookt Anneke nog even sigaret met Marry in de hal, lekker onderuit gezakt op een bank. Even na 22.00 uur liggen we in bed en vallen, nadat we het raam dichtgedaan hadden vanwege de muziek die uit de ballroom zaal opsteeg, snel in slaap.  

Hierapolis theater