waterval
Antalya
Zoals
dat veelal bij chartervluchten gaat, je moet op een onmogelijke tijd op
Schiphol zijn: 4 uur in de morgen! Zie maar hoe je daar komt. Ditmaal was
onze schoonzoon bereid met ons mee te rijden en de auto mee terug te nemen.
Even
na zessen verlaat de Boeing 737-800 van Transavia met 184 passagiers het
platform voor de vlucht naar Antalya in Turkeije. Om 10.25 uur (het in
Nederland dan één uur voeger) landen we in een zonnig Antalya, gelegen
in het zuiden van Turkije aan de Middellandsezee.
Eerst
een visum voor 10€ kopen, langs de douane om een stempel te halen en dan
op de koffers wachten. Daar zijn ze! Naar buiten en eens even kijken of we
buiten, net zoals op onze vorige reizen met SRC-Cultuurvacanties, iemand
met een bordje SRC zien. Wel iemand met een OAD bordje; dan maar aan deze
man vragen of hij weet waar we moeten zijn. Hij verwijst ons naar een
OAD-balie waar ook een klein bordje SRC blijkt te staan. We
worden doorverwezen naar bus nummer 6. Daar staat hij en de reisleider
staat erbij met een checklijst in zijn hand. Onze groep blijkt uit maar 14
personen te bestaan en daarom is de bus ook van een kleiner formaat dan
gewoonlijk. We vertrekken met maar 12 personen naar het hotel, want twee
personen hebben het vliegtuig op Schiphol gemist! Het zal je maar
overkomen!
De
banken in de bus staan wat dicht op elkaar, maar toegezegd wordt dat er
twee banken uit gehaald zullen worden zodat iedereen meer beenruimte
krijgt. De koffers worden achter de laatste rij stoelen en op de achterbank
gestapeld. Om kwart voor twaalf zijn we bij hotel Baymurat in de wijk Lara
van Antalya. Alleen een weg en een parkje scheiden ons van de rotskust die
uit zee oprijst.
Eerst
de koffers naar de kamer brengen en dan om 12.15 uur in de eetzaal
bijeenkomen voor een welkomstpraatje. We treffen het: onze kamer heeft uitzicht
op zee maar helaas geen balkon.
Bij
het voorstellen krijgen we een oranje welkomstdrankje. Onze reisleider
heet Bülent en komt uit en woont in uit Turkije. Hij spreekt uitstekend
Nederlands, wat naar later blijkt zijn oorzaak vindt in een studie Commerciële
Economie die hij in Eindhoven gevolgd heeft. Meer
horen we niet over hem.
We
betalen de bijkomende kosten voor excursies van 60€ pp aan Bülent. Hij
stelt voor om onderweg ook gezamenlijk te lunchen, want lunchen op eigen
gelegenheid blijkt in de praktijk niet uitvoerbaar. Extra
kosten
40€ pp. voor 5 dagen. Iedereen stemt hiermee in. De twee ontbrekende
dames zullen proberen op eigen gelegenheid zo spoedig mogelijk naar
Antalya
te komen. Omdat onze bus niet beschikbaar is, moeten we de rest van de dag ons
zelf zien te vermaken. Lopen naar het centrum is te ver, dus kunnen we het beste
wat langs de kustweg lopen.
Vanavond
is om 20.00 uur het diner. Tijdens de reis zullen we altijd 5 kwartier voor
vertrek gewekt worden. Morgen vertrekken we om 8.30 uur. De koers van het geld is 100€ = 185.000.000 Lhira, we zijn dus van
nu af aan miljonairs! Omgerekend is 1 Miljoen Lhira 0,55 eurocent. Bülent
vertrekt en wij gaan naar een Gima-supermarkt om wat Turks geld te pinnen en
sap en water voor onderweg te kopen.
We
wandelen naar de watervallen die op enkele honderden meters van het hotel
gelegen zijn. Op
de terugweg rusten we wat op een bankje met uitzicht op zee. Het is
ongewoon warm en daarom gaan we ons opfrissen in het zwembad vanhet hotel. Het water is, in tegenstelling
tot de buitenlucht, koud. Toch maar even er doorzetten. De schaduw van de
omliggende gebouwen valt over het zwembad en daarom besluiten we buiten
het hotel een zonnig plekje te gaan zoeken.
De
vermoeidheid slaat verder toe en we
nestelen ons weer op een bankje in de zon. Bets en Wil van
Haren komen gezellig bij ons zitten. Hen hebben we vorig jaar voor het
eerst ontmoet tijdens onze reis naar Andalusië! We krijgen dorst. In het hotel drinken we
met ons vieren een kop instant koffie en gaan daarna een uurtje rusten
op bed. Zo’n middag van 12.30 tot 20.00 uur duurt zo wel lang.
Het
diner is in buffetvorm: soep, sallade buffet, enkele warme gerechten en
een nagerecht.
Aan
het andere eind van de lange tafel zitten al twee Nederlandse dames te
eten. Het blijken degenen te zijn die het vliegtuig gemist hadden. Henny
en Annie zijn hun namen. Bij
aankomst op Schiphol bleek een van hen de koffer vergeten te zijn. Het
nabrengen door een kennis verhinderde niet dat ze niet meer tijdig konden
inchecken. Met een Turkse vliegmaatschappij konden ze gelukkig nog om
12.00 uur, op eigen kosten, mee naar Antalya.
Na het eten nog even
buiten genoten van de heerlijke avondlucht en om 22.00 liggen wij in bed.
De ramen moeten wel dicht, want de langsrijdende auto’s belemmeren het
ongestoord inslapen. Dan maar de airco aan.
